No właśnie to nie takie proste :P Skrajnie inna architektura z długim potokiem wykonawczym. Jak wszystkie rozgałęzienia w kodzie się ładnie ułożyły, dużo danych było przepychanych przez szynę, do P4 błyszczał. Niestety jak nie trafił z rozgałęzieniem do przez długi potok cierpiał bardziej niż inne procesory.

W Quake 3 nawet najwolniejszy P4 jest szybszy od P3 :)

Dwa Pentium 3 nadal siedzą na wolnej szynie i pożytek z rambus jest nikły, to P4 potrafiły zutylizować dodatkową przepustowość RAMu i ze stosunkowo słabego P4+RAMBUS, gdy sparowało się go z SDRAMem na jakiejś późniejszej 845/SiS robiła się istna tragedia i zerowa wydajność. Mistrzostwem świata jest Celeron 1,7GHz sparowany z SDRami (dość częsty zestaw w tanich kompach z epoki). Taka wydajność na poziomie PIII 500-600 :P

Nie bez powodu dual CPU w tamtych czasach były przewidziane dla stacji roboczych i serwerów. Konsumencki soft w żaden sposób nie korzystał z wielu procesorów. Jedynym wyjątkiem jest znów Quake 3 który po włączeniu przełącznika SMP potrafił zyskać 10% wydajności.

Tutaj moje benchmarki:
  (You need to Login or Register
Widać że zwykły biurowy PIII 1GHz z SDR uzyskuje indeks 1,83 a dwa takie na OR840 z RAMBUSami - 3,40. Ale to jest środowisko które skaluje się idealnie z wieloma procesorami. Biurowy Northwood 2,4GHz na szynie 400MHz i płycie 845G (czyli raczej budżetowy wariant) ma już 3,83.