Hej, ja byłem mocno wciągnięty w gry, od czasów podstawówki przez całe LO (wtedy było najmocniej, liczyły się tylko gry komputerowi i nic poza tym, nie potrzebowałem nic więcej), potrafiłem grać cały dzień i pół nocy :) aż do czasów studiów. Wtedy zaczęło mi się trochę nudzić i na parę dobrych lat porzuciłem zupełnie granie. Wróciłem kilka lat temu, teraz to już typowo rekreacyjnie, przyznam szczerze, że obecnie trochę szkoda mi czasu na to, czasem w coś pogram ale już nie tak mocno. Mam trójkę dzieci i poza komputerami także inne zajawki więc nawet jak mam czas to nie zawsze mi się chce. Bardziej kręci mnie obecnie odnawianie retro sprzętu :)

Z perspektywy czasu (dzisiaj) nie uważam tamtego czasu za stracony, pomimo, że z pewnością na mnie to wpłynęło i mnie zmieniło to dzisiaj mam bardzo dużo dobrych wspomnień z gier :) Dzięki serii Fallout (1,2) nieźle podszkoliłem angielski (grałem ze słownikiem papierowym na kolanach). Jakkolwiek chyba (studia) ocknąłem się w ostatnim momencie i nie stałem się totalnym odludkiem, a mogło tak być.

Co do moich dzieci (córki) 3,6 i 8 lat daje im trochę pograć bo uważam, że i tak od tego (nie uciekną), a zabranianie im na siłę jest jeszcze gorsze. Niech poznają "ten świat" ale bez przesady. Widzę moment, w którym mają dość, bo prawda jest taka, że mogłyby cały czas. Grają na tablecie w gry + oglądają trochę bajki na YT. Z najstarszą córką czasem pogram we dwójkę w jakieś wyścigówki lub Giana Sisters.

Myślę, że wszystko jest dla ludzi, ale bez przesady i trzeba jednak mieć kontrolę. W tej chwili oczywiście grają trochę więcej bo jesteśmy dużo w domu.